Blog

Problem wspólnego spania z dzieckiem dość często pojawia się w trakcie spotkań w gabinecie psychologa lub psychiatry. Zwykle nie jest on wnoszony jako powód zgłoszenia się na wizytę. Najczęściej dopiero podczas zbierania wywiadu lub pracy terapeutycznej pojawia się taka informacja.

Wspólne spanie z dzieckiem może dotyczyć dzielenia tego samego pokoju lub wręcz łóżka.

Uzależnienia to aktualnie jeden największych i najpowszechniejszych problemów cywilizacyjnych. Coraz częściej zauważa się zmiany w tym obszarze. Jeszcze dwie, trzy dekady temu słowo to kojarzyło się z nadużywaniem substancji psychoaktywnych; alkoholu lub narkotyków. Obecnie znacznie częściej mamy do czynienia z uzależnieniem behawioralnym.

To jedno z często zadawanych w gabinecie pytań. Zwykle zadaje je rodzic, który zgłaszając się ma już za sobą różne trudności i perypetie szkolne, towarzyszy mu poczucie bezradności, martwi się o przyszłość swojej pociechy.

Schizofrenia jest jednym z najpoważniejszych zaburzeń psychicznych, które mogą pojawić się w okresie dorastania.
Często rodzice obawiają się tej choroby u swojego dziecka, jeżeli pojawiła się już w rodzinie.

Lęk społeczny jest jednym z rodzajów fobii i dotyczy lęku przed innymi ludźmi. Mówimy o nim wtedy, gdy nieśmiałość powoduje zaburzenia w codziennym życiu.

Rozpoczął się maj, a z nim czas podejmowania decyzji i pytań: „czy moje dziecko jest gotowe do podjęcia nauki w szkole, czy może jeszcze nie?”. Czasem to rodzice mają wątpliwości, innym razem to nauczyciele przedszkolni sugerują, aby dziecko poczekało jeszcze rok. Ponieważ niejednokrotnie zgłaszają się do mnie rodzice z takim zapytaniem spróbuję przybliżyć, czym dla dziecka jest koniec okresu przedszkolnego i wiążące się z nim nowe wyzwania.

- Moje dziecko ciągle ociera się o fotele.
- Kładzie się na podłodze i pociera o dywan.
- Cały czas widzę jak wkłada rękę w spodnie.

Z takimi niepokojami coraz częściej zgłaszają się rodzice do gabinetów psychiatry dziecięcego. Budzi to ich niepewność i lęk. Zadają pytania co z tym zrobić. Otóż czasami nie trzeba nic robić. Czasami sytuacja wymaga interwencji.

Charakter człowieka opisywany przymiotnikami takimi jak np. nieśmiały, arogancki, przebojowy, lękliwy wskazują nam na najgłębsze struktury jego osobowości. Podczas procesu interpretacji napotkanych zdarzeń, struktury te wchodzą ze sobą w łańcuchowe reakcje tworząc efekt w postaci zachowania charakterystycznego dla danego człowieka sposobu radzenia sobie z określonymi sytuacjami...