Lęk społeczny w dzieciństwie

Lęk społeczny jest jednym z rodzajów fobii i dotyczy lęku przed innymi ludźmi. Mówimy o nim wtedy, gdy nieśmiałość powoduje zaburzenia w codziennym życiu.

Lęk społeczny u dzieci może wynikać z przedłużenia naturalnej fazy lęku przed dorosłymi trwającej do ok. 30 miesiąca życia. W tym okresie, dziecko dobrze czuje się tylko w obecności bliskich i znajomych mu osób.

Ten rodzaj fobii u dzieci najczęściej pojawia się w okresie przedszkolnym i wczesnoszkolnym. W momencie pójścia do szkoły, dziecko zaczyna czuć zakłopotanie oraz niepewność. Obawia się oceniania swoich zachowań przez innych, krytyki i tym samym sytuacji upokorzenia. Wybrnięciem z takich sytuacji może być unikanie odpowiedzi na lekcji czy niejedzenie w stołówce szkolnej. Czasem dzieci wolą dostać ocenę niedostateczną niż odpowiadać przed klasą. Również przerwy między zajęciami, mogą stanowić problem. Dzieci wolą spędzać je same, wycofując się z kontaktów z rówieśnikami.

Gdy przychodzi atak lęku, objawami mogą być: kołaczące serce, roztrzęsienie, czerwienienie się, trudność z wydobyciem głosu, uczucie suchości w buzi, problemy z koncentracją, chwilowa utrata pamięci. Takie nasilone objawy mogą prowadzić do unikania szkoły, izolowania się, wycofywania z różnorodnych aktywności.

Lęk społeczny jest jednym z najbardziej długotrwałych zaburzeń. Często towarzyszy dziecku dalej w okresie dorastania. Długotrwała izolacja, wycofanie, brak przyjemności z kontaktu z rówieśnikami, może prowadzić do poczucia własnej bezwartościowości i niskiej samooceny, te zaś mogą przyczynić się do rozwinięcia się objawów depresyjnych.

Głównym sposobem radzenia sobie z lękiem społecznym u dzieci jest psychoterapia. W zależności od sytuacji dziecka rozważane są różne metody: psychoterapia indywidualna, rodzinna, czy grupowa. Leczenie farmakologiczne wprowadzane jest jedynie w indywidualnych przypadkach, kiedy to występujące objawy są bardzo nasilone.