Schizofrenia dzieci i młodzieży

Schizofrenia jest jednym z najpoważniejszych zaburzeń psychicznych, które mogą pojawić się w okresie dorastania.
Często rodzice obawiają się tej choroby u swojego dziecka, jeżeli pojawiła się już w rodzinie.

Chciałabym podkreślić, że nie ma bezpośredniego dziedziczenia tej choroby. Dziedziczy się podatność na zachorowanie lub na zespół cech należących do szerszego spektrum zaburzeń.

Predysponują do zachorowania nieprawidłowości struktury mózgu obserwowane u dzieci.

Na to jednak, czy choroba rozwinie się, ma wpływ wiele innych czynników.

Przebieg objawów zależy oczywiście od okresu rozwojowego dziecka. Im młodsze dziecko tym mniej typowy obraz i tym bardziej wymaga różnicowania z innymi zaburzeniami okresu wczesnodziecięcego.

Choroba może zaczynać się zaburzeniami zachowania, zaburzeniami nastroju, lękami, zachowaniami sugerującymi autyzm. Zwykle objawy te mają nietypowy, dziwaczny przebieg, np. lęki o irracjonalnym charakterze.

Pogarsza się funkcjonowanie społeczne dziecka, polega to na wycofaniu się z kontaktów z rówieśnikami, zamykaniu się w swoim świecie. Zmniejsza się zainteresowanie szkołą, nauką. Dziecko wyraźnie gorzej uczy się, co związane jest z pogorszeniem jego funkcji poznawczych.
Mogą pojawić się przejściowo zaburzenia psychotyczne, dziwne doznania zmysłowe, które wywołują u dziecka lęk. Towarzyszą temu nietypowe przekonania, ekscentryczność zachowań.

Należy je odróżniać od cech niedojrzałości. Nieraz dzieci fantazjują nt. duchów, potworów, wyimaginowanych przyjaciół.
Dziecko może zacząć inaczej postrzegać własna osobę, mieć poczucie zmiany, nawet fizycznej. Może w odmienny sposób postrzegać otoczenie, komunikować, że coś się w nim zmieniło.

Objawy o obrazie sugerującym halucynacje mogą mieć jednak charakter nerwicowy, czyli lękowe tło.

Pojawienie się objawów sugerujących chorobę nie oznacza jeszcze, że choroba rozwinie się.

Ważne jest aby nie zaniedbywać symptomów i możliwie wcześnie interweniować.

Zwykle interwencja terapeutyczna sprowadza się do leczenia istniejących problemów z zapobiegania dalszemu rozwojowi choroby.

Należy zwrócić uwagę na ewentualne objawy neurologiczne, takie jak drżenie mięśniowe, zaburzenia ruchowe, niepewny chód, utrata sprawności, regres w rozwoju poznawczym. Wtedy konieczna jest konsultacja neurologa.

Diagnoza schizofrenii wymaga ostrożności, wykonaniu szeregu badań, rzetelnej oceny często kilku specjalistów jak psychiatra, psycholog, neurolog, endokrynolog, okulista.

Jeżeli rozpoznanie takie zostanie postawione to terapia nie może się opierać jedynie na leczeniu farmakologicznym. Bardzo ważne jest podjęcie pracy psychoterapeutycznej. Opieką powinno być objęte dziecko i jego rodzina. Szczególnie ważna jest pomoc dla rodziców w rozumieniu choroby i ich udział w procesie leczenia dziecka.